Larry Stylinson -2.

Rozdział 2 |

- Mama Cię woła. - odparła, uśmiechnięta, wie, że mnie zdenerwowała. Widziała, że właśnie byłem w prywatnej sytuacji, musiała to zrobić. Cholera, chyba ją pobiję. Westchnąłem głośno, rzucając jej ostre spojrzenie, które zlekceważyła. 

- Przepraszam, Harry. Jutro, porozmawiamy. - uśmiechnąłem się. 

- Jasne, w porządku. - zaśmiał się, wstając z ławki. - Odprowadzę was. - odparł. Wstaliśmy z ławki, z lekkim problemem. - Trzymasz się? - zaśmiał się, Harry łapiąc mnie za rękę. Otrząsnąłem się szybko, czując jego ciepłą rękę, na mojej. 

- Ta-tak. Wszystko gra. A. - przybliżyłem usta do jego ucha. - Spotkajmy się jutro o 20:30, pod drzewem. Coś Ci wytłumaczę. - szepnąłem mu do ucha, chłopak przytaknął ze zrozumieniem. 

- Lece, dobranoc Louis. - pomachał mi ręką, wchodząc do domku. 

- Co ty odwalasz?! - zaatakowałem Lottie. 

- Nic. -wzruszyła ramionami. - Mama mi kazała, iść Ciebie szukać. A ja, akurat wiedziałam gdzie byłeś. - odparła. 

- Chodziłaś za mną? - zatrzymałem się. 

- Ktoś to musi robić. - odparła, otwierając drzwi.

- Lottie! Mam dwadzieścia jeden lat! jestem dorosły, nie masz prawa! - krzyknąłem ostro. 

- Zamknij mordę! dziewczynki już śpią! a Ciebie czeka poważna rozmowa, z mamą! Martwiła się o Ciebie, jest już po 22:00. Właź. - pchnęła mnie w stronę drzwi. Rodzice siedzieli na kanapie, a z góry zbiegły dziewczynki.

- LouLou! - przytuliły się do moich nóg. - Bałyśmy się! gdzie byłeś? - zapytała Daisy. 

- Spokojnie, byłem um.. z kolegą, nazywa się Harry. - uśmiechnąłem się. - Idźcie spać, małe. Jutro porozmawiamy. - ucałowałem, je na dobranoc, po czym poleciały na górę. 

Chciałem iść na górę, kiedy ojciec zawołał mnie. 

- Siadaj. - syknął, zrobiłem to rozbawiony całą sytuacją. 

- Synku, bałam się o Ciebie.. proszę mów gdzie idziesz.. bo..

- Mamo! Proszę Cię! jestem dorosły! Nie muszę wam mówić, gdzie idę! a ta, mała smarkula, łazi za mną cały czas i, mam zero prywatności, też jej nic nie powiesz! Jestem najgorszy jak zwykle! - krzyknąłem.

Rodzice, przez chwilę siedzieli cicho, zerkając na siebie.

- Masz rację, Louis. - przyznała mama. - Lottie, dostajesz szlaban. 

- Za co?! - oburzyła się piętnastolatka. 

- Louis ma rację, nie możesz, go śledzić, upokarzać go i, wtrącać się w jego życie. Przez cztery dni, zostajesz w domku. - odparła ostro mama. - Tak, zgadzam się. - dodał tata. 

- Wreszcie. - wysapałem, idąc na górę. 

- Frajer. - syknęła Lottie, wyprzedzając mnie. 

- Pf, masz za swoje. - odparłem, zadowolony z obrotu sprawy. 

Następnego dnia, była całkiem przyjemnie. Prócz tego, że naburmuszona Lottie, przesiedziała cały dzień w swoim pokoju, żaląc się swojemu chłopakowi, jaki to ja jestem straszny i, jak ona nie znosi rodziców. Ah, ten wiek. Siedzieliśmy w ogrodzie, jedząc śniadanie. Tak, samo Harry zaczynał już dzień, widziałem, przez niewielkie ogrodzenie, jak siedział z siostrą i rodziną w ogródku, jedząc. Pokiwał mi uśmiechnięty, na co ja odmachałem. Rodzice, nawet nie zadali, żadnego pytania, więc jest okey. 

Popołudnie spędziłem leniwie, siedząc u siebie w pokoju oglądając telewizję, kiedy mój telefon zaczął wibrować. Harry przysłał sms'a. 

Od: Hazz ; Pamiętasz, o spotkaniu? ;) 

Taak, jasne, że tak. :Dx 20:30, pamiętam. :) 

Od; Harry; W porządku, przy okazji. Ślicznie wyglądasz, oglądając telewizję, ahah. Stąd wszystko widać, genialnie! 

Wstałem z łóżka i, wyjrzałem przez okno. Rzeczywiście! Harry, siedział pod drzewem szczerząc się do mnie, niezwykle pięknie. Rany, jak on przystojny.. ale za młody! Nie, Lou nie możesz.. 

Usiadłem z powrotem na łóżku, obserwując chłopaka z pokoju. 

Śliczny jesteś.:D

Od: Harry; Nawzajem kocie. x

Kocie? WTF? x 

- Harry, ja wolałbym, abyśmy zostali przyjaciółmi.. - odparłem, kiedy siedzieliśmy już pod drzewem. 

- Dlaczego? .. chodzi o wiek. Tak myślałem. 

- Przepraszam, podobasz mi się jednak.. wiek, robi swoje. Nie jesteś nawet pełnoletni. - odparłem.

- Będę, za dwa dni. Daj szansę, poza tym, chciałem Cię zaprosić na miasto. Tylko we dwoje, poznamy się lepiej. - uśmiechnął się. - Proooszę, Lou! 

- W porządku! - odparłem. 

- Yay! - złapał moją rękę, będzie świetnie zobaczysz. - zawinął kosmyk moich włosów za ucho. Nachylił się delikatnie. - Pozwól mi.. - wyszptał cicho.

- Pozwalam.. prosze, zrób to.. - przygryzłem wargę, sam nie wiem, ale poczułęm niekontrolowaną ochotę na niego. Już prawie, kiedy.. cholera!